حضرت امام علی بن محمد الهادی علیه السلام در نیمه ذیحجه
سال 212 هجری در "صریا "، منطقه ای واقع در 6 کیلومتری مدینه متولد شد.
نام مبارک ایشان "علی"، کنیه اش "ابوالحسن" و القاب آن بزرگوار : نجیب،
مرتضی، هادی، نقی، عالم، فقیه، امین، مؤتمن، طیب و عسکری می باشد که
مشهورتر از همه "هادی" و "نقی" است.
پدر گرامی آن حضرت، امام جواد علیه السلام و مادر ایشان بانوی گرانقدر و با فضیلتی به نام "سمانه مغربیه" است. محمد بن فرج می گوید:
"ابوجعفر ، محمد بن علی علیه السلام مرا خواست و فرمود: کاروانی از را ه می
رسد که برده فروشی در میان آن است و کنیزانی همراه خود دارد. سپس هفتاد
دینار به من داد و امر کرد با آن کنیزی را با مشخصاتی که داد، بخرم. من
ماموریت را انجام دادم. این کنیز همان مادر امام هادی علیه السلام است.
قدر و منزلت این بانوی گرامی بدان پایه بود که امام هادی علیه السلام
درباره اش فرمود : «مادرم عارف به حق من و اهل بهشت است. شیطان سرکش به او
نزدیک نمی شود، خداوند حافظ و نگهبان اوست و او در زمره مادران صدیق و
صالحان قرار دارد.» (1)
امام هادی علیه السلام شب هنگام به پروردگارش روی می آورد و شب را با حالت
خضوع به رکوع و سجده سپری می کرد و بین پیشانی نورانی اش و زمین، جز سنگ
ریزه و خاک حایلی وجود نداشت. پارسایی و انس با پروردگار، آن چنان نمودی در
زندگی امام داشت که در مقام بیان برجستگی و صفات والای آن گرامی به ذکر
این ویژگی پرداخته اند.
ابن کثیر می نویسد: او عابدی وارسته و زاهد بود. ایشان کمر همت به عبادت بسته، فقیه و پیشوا بود.
ابن عباد حنبلی نیز می گوید: کان فقیها، اماماً ، متعبدا. (2)
پیشوایان معصوم علیهم السلام انسانهای کامل و برگزیده ای هستند که به عنوان
الگوهای رفتاری هدایت جامعه را به سوی خداوند عهده دار شده اند.
گفتار و منش امامان علیهم السلام، ترسیم "حیات طیبه" انسانی و وجودشان تبلور تمامی ارزشهای الهی است.
نمونه تعبیرامام هادی علیه السلام در زیارت جامعه کبیره *
معدن رحمت، گنجینه داران دانش، نهایت
بردباری و حلم، بنیانهای کرامت، خلاصه و برگزیده پیامبران، پیشوایان هدایت،
چراغهای تاریکی، پرچمهای پرهیزکاری، نمونه های برتر و حجت های خدا بر
جهانیان هستند.
امام هادی علیه السلام همچون نیاکان خود در برابر ناملایمات بردبار بود و
تا جایی که مصلحت اسلام ایجاب می کرد با دشمنان حق و ناسزا گویان و اهانت
کنندگان به ساحت مقدس آن حضرت، با بردباری برخورد می کرد. "بریحه" عباسی -
که از سوی دستگاه خلافت به سمت امام جماعت مکه و مدینه منصوب شده بود- از
امام هادی علیه السلام نزد متوکل شکایت کرد و برای او نوشت: اگر خواهان حفظ
مکه و مدینه هستی ، "علی بن محمد" را از این دو شهر بیرون کن زیرا او مردم
را به سوی خود خوانده و گروه زیادی از او پیروی کرده اند.
متوکل امام را از کنار حرم رسول خدا صلی الله علیه و آله تبعید نمود.
هنگامی که امام از مدینه به سمت سامرا در حرکت بود، بریحه نیز همراه ایشان
بود. در بین راه بریحه به امام گفت: تو خود می دانی که عامل تبعید تو من
بودم. سوگند می خورم که چنانچه شکایت مرا نزد خلیفه ببری، تمام درختانت را
در مدینه آتش می زنم، خدمتکارانت را می کُشم و چشمه های مزارعت را کور می
کنم. بدان که این کارها را خواهم کرد. امام علیه السلام در جواب فرمود:
«نزدیک ترین راه برای شکایت از تو این بود که دیشب شکایت تو را نزد خدا
بردم و من این شکایت را که بر خدا عرضه کردم نزد غیر او، از بندگانش نخواهم
برد» بریحه چون این سخن را از امام شنید، به دامن آن حضرت افتاد، تضرع
کرد و از ایشان تقاضای بخشش نمود. امام فرمود: تو را بخشیدم. (3)
امام هادی علیه السلام پیوسته تحت نظر حکومتهای جور بود و سعی می شد که آن
حضرت با پایگاههای مردمی و افراد جامعه تماس نداشته باشد. با این حال.....
برای دیدن ادامه این مطلب بر روی "ادامه مطلب" کلیک نمایید
